دلانه

خیابان دولت رو میومدم پایین, کنار خیابون مرد معلولی نشسته بود و ترازویی گذاشته بود کنارش برای کسب روزی… هوا یه نمه سرد بود, دیدمش دلم فرو ریخت که کاش میتونستم کاری کنم براش… در همین حال و هوا بزرگواری که چند پلاستیک میوه دستش بود رسید با احترام بسیار و لبخندی دلنشین مرد معلول را سلامی گرم مهمان کرد و میوه ای تعارف کرد…  شاید خیلی ها باشن که بخوان به کسی کمک مالی کنن ولی اینکه اینهمه عزت و احترام تو نگاهشون باشه کمتر دیدم... بهشت رو در لبخند و سلام این مرد دیدم… خدایش بیامرزد و اجر فراوان دهد… دلانه...

اگر مرد کمک هستی نیازی نیست منت بزاری، بارها بگی من با همه ی شرایط فلانم حاضر شدم بیام ببینمت، من فلانم من بیسارم… نیازی نیست که بخوای کسی از خط قرمزهاش عبور کنه! اگر کرامتت به کرامت اهل بیت علیهم السلام وابسته است نیازی نیست عاطفه ی کسی رو به زنجیر بکشی که میخوای کمکش کنی! اگر خواستی از اسم اهل بیت علیهم السلام خرج کنی، اگر واقعا واقعا هدفت کمک بود بزار اون فرد خودش باشه، با همه ی خط قرمزهاش، با همه ی بودنش و با همه ی عزت نفسش! یکبار دیدن رو بارها به رخش نکش! انسان باش… کسی التماست نکرد کمک کنی! فقط یکی بهت اعتماد کرد و بهت پناه آورد مجبور نبودی بپذیری که کمک کنی… اینقدری بی اعتمادش کردی که از مسیر تو به حل مشکل نرسه! با اعتماد اومده بود با شناخت نسبی که داشت ولی توقعت و خواسته ات .... بگذریم! روم نشد بهش بگم نوشتم اینجا، حالم از مذهبی نماها بهم میخوره! از هر چی آدم پر مدعاست..... دلانه...

دلانه...

دلانه...

خیلی وقته باهات حرف نزدم، درد دل نکردم! نگفتم ببخش منو... نگفتم غلط کردم.... خیلی وقته انگاری حرفی نداریم باهم! می دونی خدا  حس می کنم من که بندگی رو یادم رفته و بندگیت رو نمی کنم توهم منو رها کردی به حال خودم... نکنه شدم مصداق آیه " و یمدهم فی طغیانهم...." یاو یا مصداق " و مترفیهم..." خدا من بنده ام اگر بندگی نکنم بنده خوب زیاد داری ولی اگر تو رهام کنی من خدا ندارما! من جایی ندارما.......... خدا دلم اندازه تموم دنیات گرفته.......... چقد دلم دعا کمیل خواست..... +عاشق این دعای کمیلم من.... چه عاشق دلسوخته ای بوده صاحب دعا.... خدا دلم داره میترکه.... دلانه...

قبلنا تو بلاگفا می نوشتم، غم و غصه داشتم ولی حال و احوالم خوش بود چون خدا رو داشتم در واقع خودمو داشتم.... چقدر خوب بود اون روزا... بعدش که دوستی ها پوکید، بلاگفا پوکید یه بک آپی از مطالبم برداشتم و در وبلاگمو که هم خودش هم اسمش و هم رسمش رو دوست داشتم و عاشقش بود گل گرفتم... حالا امشب نمیدونم چه مرگم شده بود رفتم سراغ اون بک اپ اون نوشته ها... با مطلب گریه کردم رفتم تا اون روزا و برگشتم... اصلا قابل مقایسه نیست مطالب و دغدغه های اون روزا و این روزام... من چم شده؟ من کجا گم شدم خدا.... چرا همه پستای اون وبلاگ تهش به تو می رسه؟ به عشقت به دوست داشتنت... چرا این وبلاگ همش گله است همش شکایته! خدا خسته ام از این وبلاگ از این دردا از این غصه ها.... انگار اون آدم مرده و این ادم عزادارشه اون خونه گل گرفته شده این خونه هم سوخته......... دلانه...

دلانه...

دلانه...

دلانه...